“Δεν θα τα καταφέρω, γιατί δεν είμαι και δεν ήμουν ποτέ αρκετά ικανός και άξιος. Γιατί είμαι ένα τίποτα, που ζει μια ζωή στηριγμένος πάνω στους άλλους. Γιατί πάντα οι άλλοι τα κατάφερναν για λογαριασμό μου. Γιατί η ζωή μου είναι γεμάτη από αποτυχίες και λάθος επιλογές”.

Και κάπως έτσι, με αργά και σταθερά βήματα που έχεις ξεκινήσει εδώ και καιρό να κάνεις, χτίζεις την πραγματικότητά σου. Μια πραγματικότητα που τη βιώνεις παρέα με κάποιον άλλο. Κατάθλιψη ονομάζεται η παρέα σου. Πιθανολογώ ότι είστε χρόνια φίλοι, ακόμα και αν κάποιες φορές δεν μπορείς να τη διακρίνεις να κάθεται δίπλα σου. Ξέρει καλά να κρύβεται. Είναι όμως οικεία, την ξέρεις και σε ξέρει. Μάλιστα, πολλές φορές καταφέρνει να σε πείθει ότι τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Παίρνει το μέρος σου και σου υπενθυμίζει ξανά και ξανά ότι είσαι όντως ένα τίποτα και δεν μπορείς να ξεφύγεις εύκολα από τη μοίρα σου. Ναι, έχει δύναμη πάνω σου. Τη δύναμη που της παραχωρείς.

Χωρίς να θέλω να θίξω τη φίλη σου, αναρωτιέμαι: Πόσο καλά σε ξέρει τελικά; Και αν δεν είσαι μόνο ένα τίποτα; Και αν είσαι κάτι; Και αν τελικά τα καταφέρεις;

Με τα χρόνια, μάλλον μπερδεύτηκες. Μπέρδεψες το “εγώ” με το “αυτή”. “Αυτή” είναι η κατάθλιψη. Δεν είσαι εσύ…