Όταν εγώ αποφασίζω να συνδεθώ με εσένα, τότε συμβαίνουν παράξενα πράγματα.
Εγώ και Εσύ με τις ατομικές μας ανάγκες, τα ξεχωριστά θέλω μας, τις διαφορετικές συνήθειές μας, με τα καλά μας και τα κακά μας, ξεκινάμε με διάθεση και δημιουργικότητα να φτιάξουμε κάτι κοινό, αυτό που αποκαλούμε «σχέση». Σαν δυο κύκλοι που τέμνονται και εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλο, οι ατομικότητές μας με όλα τους τα χαρακτηριστικά, συνδέονται και δημιουργούν ένα νέο πεδίο που έχει κάτι από εμένα και κάτι από εσένα, όμως δεν είναι και ούτε θα γίνει ποτέ εξ’ ολοκλήρου Εγώ ή Εσύ. Αυτό το πεδίο είναι ξεχωριστό, είναι το Εμείς. Αν και είναι προϊόν ένωσης, το Εμείς είναι μια νέα νοητή οντότητα που έχει δικά της χαρακτηριστικά και δικές της ανάγκες, όπως ακριβώς ο κάθε άνθρωπος φέρει τα γονίδια των δύο γονέων, όμως αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα.
Το Εμείς έχει τη δύναμη να μας προσφέρει πολύτιμα αγαθά, αρκεί να καταλάβουμε τι ζητάει από εμάς. Το Εμείς χρειάζεται δέσμευση, φροντίδα και διάθεση να αφήνουμε κάποιες φορές στην άκρη μέρη του Εγώ και του Εσύ. Συχνά φαίνεται απαιτητικό και πιεστικό, ζητώντας κομμάτια του χρόνου και της ενέργειάς μας, που δεν μας είναι εύκολο να παραχωρήσουμε. Άλλες πάλι φορές, το Εμείς ζητά λιγότερα από όσα του δίνουμε, υπενθυμίζοντάς μας την ανάγκη του να βλέπει πού και πού το Εγώ και το Εσύ ξέχωρα.
Ως μοναδικοί υπεύθυνοι της δημιουργίας του, Εγώ και Εσύ καθορίζουμε το μέγεθος και τη δύναμή του. Μπορούμε να το διατηρήσουμε όσο μικρό είναι στην αρχή, δίνοντάς του περιορισμένη δύναμη και κρατώντας σχεδόν ανέπαφα τα ξεχωριστά κομμάτια μας ή μπορούμε να το μεγαλώσουμε αρκετά και να το δυναμώσουμε, τόσο ώστε το Εγώ ή το Εσύ να πάψουν σχεδόν να υπάρχουν. Όμως, το Εμείς δεν ζητά ταύτιση και θυσίες, αλλά σύνδεση και παραχωρήσεις. Και όσο έντονα κι αν αποφασίσουμε τελικά να το υπηρετήσουμε, Εγώ και Εσύ θα χρειαζόμαστε πάντα το «εγώ» μας.
Σαν ένα πνευματικό παιδί, το Εμείς γεννιέται ανέμελο, ζωηρό, χωρίς ευθύνες και βάρη. Καθώς όμως μεγαλώνει και μαθαίνει τον εαυτό του, περνάει από φάσεις επανάστασης, αμφισβήτησης και νέων απαιτήσεων και τότε ζητάει φροντίδα και εμπιστοσύνη. Οι φάσεις αυτές αν αντιμετωπιστούν με ψυχραιμία, οδηγούν το Εμείς σταδιακά στην ενηλικίωση και τελικά στην ωριμότητα, εκεί όπου τα δυνατά και τα τρωτά σημεία του είναι πλέον γνωστά και η εμφάνιση νέων αναγκών λιγότερο απειλητική. Σε αυτό το σημείο, το Εμείς δεν φοβάται τις δυσκολίες. Εγώ και Εσύ φροντίσαμε γι’ αυτό. Και όσο δύσκολο κι αν ήταν κατά καιρούς, δεν πιστέψαμε ποτέ ότι μόνο του το Εγώ ή μόνο του το Εσύ θα τα κατάφερνε καλύτερα.
