Τα πάντα γύρω μου φωνάζουν «ευτυχία». Μια ευτυχία που αρχίζω όμως να καταλαβαίνω ότι βασίζεται σε κανόνες και προϋποθέσεις, για το πώς πρέπει να φέρομαι, πού πρέπει να δουλεύω, πόσα χρήματα πρέπει να βγάζω, πόσους φίλους πρέπει να έχω, τι ρούχα πρέπει να φοράω.

Μου αξίζει να ζω ευτυχισμένα και γι’ αυτό παλεύω καθημερινά. Μέχρι που μου γίνεται καταναγκασμός, εμμονή, μονόδρομος. Και τότε γίνομαι ο δικτάτορας του εαυτού μου, που μου επιβάλω έναν και μόνο έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο ζωής.

Όμως η ζωή με ξεγελάει, φέρνοντας στο δρόμο μου κάθε είδους προβλήματα και άσχημα συναισθήματα. Και τότε ο μονόδρομος της ευτυχίας, καταλήγει σε αδιέξοδο. Τότε παλεύω να βρω το δρόμο μου, κλείνοντας τα μάτια σε οτιδήποτε αρνητικό μαυρίζει απειλητικά το ροζ σύννεφο. Δεν αντιλαμβάνομαι ότι τότε είναι που ενδυναμώνω περισσότερο τη σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων.

Αν κοιτάξω προσεκτικά, θα αντιληφθώ ότι αυτή η σκοτεινή πλευρά αναμφίβολα υπάρχει, είτε επιλέγω να τη δω είτε όχι. Κάποια στιγμή τον πόνο κανείς δεν θα καταφέρει να τον προλάβει. Όμως ευτυχώς για μένα, το νόημα στα πράγματα παραμένει προσωπική μου υπόθεση. Το αρνητικό είναι προφανές ότι πονάει. Το νιώθω, δεν χρειάζεται να εθελοτυφλώ. Στην πραγματικότητα, το νιώθω ακόμα και αν εθελοτυφλώ. Μπορώ να μη μείνω όμως σε αυτό. Γιατί το αρνητικό κρύβει ταυτόχρονα πολύτιμες αλήθειες, με σημαντικότερη από όλες την αλήθεια ότι μπορώ να το αντέξω και να ανταπεξέλθω στη δυσκολία που βρίσκεται μπροστά μου. Αυτό είναι ένα μάθημα που δύσκολα ξεχνιέται στη μετέπειτα πορεία μου.

Σταδιακά καταλαβαίνω ότι ακόμα και όταν οι καιροί είναι δύσκολοι, κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει μια καλή ζωή. Τώρα, αν αυτό ονομάζεται ευτυχία, παραμένει κάτι υποκειμενικό.