Όταν είμαι δίπλα σου, ανάμεσα σε όλα τα όμορφα συναισθήματα, μερικές φορές νιώθω και φόβο. Φοβάμαι ότι θα έρθεις πολύ κοντά μου. Και τότε θα δεις ποιος είμαι πραγματικά.

Έτσι είναι οι σχέσεις. Έχουν εγγύτητα, οικειότητα. Το ξέρω.

Στην αρχή μπορώ πάντα και το κρατώ σε ασφαλή πλαίσια. Σου δείχνω ό, τι και όσα θέλω. Αφήνω τα άσχημα εκτός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα δεις από την αρχή. Φοβάμαι όμως ότι αργά ή γρήγορα δεν θα μπορώ πλέον να το ελέγχω. Ίσως τότε να είναι μια καλή στιγμή να φύγω. Έτσι θα κρατήσεις μόνο τα καλά μου. Και όλα θα είναι εντάξει. Δεν θα έχω πλέον εσένα, αλλά θα είμαι ασφαλής. Θα κρατώ την εικόνα μου μόνο για μένα.

Είχα πάντα την αίσθηση ότι φοβάμαι εσένα. Που διεισδύεις σαν ξένο σώμα στον κόσμο μου. Σταδιακά καταλαβαίνω ότι δεν φοβάμαι εσένα. Εμένα φοβάμαι. Και αυτό που πραγματικά είμαι. Δεν μου αρέσω. Το να το βλέπω μόνο εγώ δεν με ενοχλεί, το συνήθισα. Το να το δεις όμως και εσύ δεν το θέλω. Θα με απορρίψεις, έτσι δεν είναι; Γιατί να μη σε προλάβω;

Η ασφάλεια είναι το παν! Όσο είμαι ασφαλής, τα υπόλοιπα τα αντέχω.

Θα βοηθούσε να ξέρω ότι όπως και να με δεις, θα σου αρέσω. Βαθιά μέσα μου όμως δεν πιστεύω ότι αυτό είναι πιθανό. Ίσως αν καταφέρω να μη με επηρεάζει η γνώμη σου, τότε όλα θα είναι αλλιώς. Άλλωστε είμαστε όλοι φύλλα του ίδιου δέντρου. Έχεις και εσύ άσχημα να δείξεις. Μπορεί τα άσχημά μας να μοιάζουν κιόλας, πού ξέρεις!

Από την άλλη, εμένα πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι, όχι εσένα. Την ασφάλεια δεν αποζητώ; Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από αυτήν που σου δίνει η αποδοχή του ίδιου σου εαυτού;