Αυτόματος πιλότος: η καθημερινή λειτουργία μας. Τρέξιμο, σωματική και ψυχολογική κόπωση, στρες, βιασύνη, σκέψεις γύρω από τα «πώς», τα «πρέπει», τα «θα». Σαν μαχητές σε αγώνα δρόμου, τρέχουμε συνέχεια πίσω από κάτι που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Και όταν αυτό το «κάτι» μετά κόπων και βασάνων το φτάνουμε, θέτουμε κάτι άλλο. Και συνεχίζουμε. Ασταμάτητα. Θα μου πεις, αυτή είναι η φύση μας. Να προσπαθούμε, να μοχθούμε, να θέτουμε στόχους και να προχωράμε μπροστά.

Κι από την άλλη, τα πάντα γύρω μας ζητούν την επάρκειά μας, έχουν απαιτήσεις από εμάς. Πρέπει να είμαστε καλοί και άξιοι, πρέπει να μπορούμε, πρέπει να αντέχουμε. Και όλα αυτά τα «πρέπει» υποτίθεται πως εξυπηρετούν το καλό μας. Έτσι ακούγαμε από μικροί, έτσι πιστεύουμε και τώρα. Και ναι, κάποιες φορές οι κόποι και οι θυσίες μας αργά ή γρήγορα θα καρποφορήσουν. Και θα είναι όντως για το καλό μας. Κάπως έτσι όμως περνάνε οι στιγμές, οι μέρες, τα χρόνια. Και για το καλό μας, εγκλωβιζόμαστε. Χωρίς δεύτερες σκέψεις για το ποιο τελικά είναι το καλό μας και ποιος το όρισε.

Η καθημερινότητα και οι ρυθμοί της είναι επικίνδυνοι. Μας παρασέρνουν σαν ποτάμι. Το τι θέλουμε πραγματικά για τον εαυτό μας και τη ζωή μας, πολλές φορές δεν βρίσκει χώρο να αναδυθεί. Όμως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να το χωρέσουμε. Και αν τελικά το καταφέρουμε, δεν είναι σίγουρο ότι θα βρούμε εύκολα την απάντηση. Γιατί το ερώτημα αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο από όλα. Ή ίσως δεν είμαστε μαθημένοι να το απαντάμε. Κάποιες φορές τριγυρίζει στο μυαλό μας. Όμως, χρειάζεται τόλμη να αντικρύσουμε κατάματα τις έως τώρα επιλογές μας και ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μας για να απαντήσουμε το κατά πόσο αυτές μας κάλυψαν και μας καλύπτουν ακόμα. Άλλωστε, η αμφισβήτηση προκαλεί πάντα αναταραχές!

Ακόμα όμως κι αν γνωρίζουμε τι πραγματικά θέλουμε και έχουμε ανάγκη, το ζύγισμα των «θέλω» και των «πρέπει», τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί πριν από εμάς για εμάς, οι ανάγκες των άλλων που κάποιες φορές συγκρούονται με τις δικές μας, εμποδίζουν την απόφαση «αυτό θέλω, αυτό θα κάνω». Ας μην ξεχνάμε πως ένα «θέλω» συνοδεύεται συχνά από δέκα «πρέπει». Και κάπως έτσι, παρά γίνεται περίπλοκο. Και ο πολύτιμος χρόνος μας περνάει.

Μπορεί λοιπόν να χρειαστεί να ψάξουμε για καιρό το “τι “και το “πώς”. Μπορεί ακόμα και να απογοητευτούμε αν καταλάβουμε ότι τόσο καιρό περπατούσαμε σε λάθος δρόμο. Μπορεί να χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε θεούς και δαίμονες για να ακολουθήσουμε τις πραγματικά δικές μας επιλογές. Όμως η αλήθεια είναι, ότι δεν μπορώ να φανταστώ πώς μια ζωή γεμάτη κανόνες, «πρέπει» και «θέλω» άλλων μπορεί να κάνουν κάποιον ευτυχισμένο.

Ίσως τελικά να χρειάζεται να ξεκινήσουμε από ένα θεμελιώδες «θέλω». «Θέλω να γίνω ευτυχισμένος». Και τότε ίσως τα υπόλοιπα πάρουν το δρόμο τους!