31 Δεκεμβρίου. Μια μορφή τέλους και πάλι. Και αναπόφευκτα, ένα νέο σημείο εκκίνησης για να ξεκινήσω ξανά. Θα προχωρήσω ακόμα και χωρίς να κάνω τίποτα. Και αυτό δεν μπορώ να το αποτρέψω. Είναι φορές μάλιστα, που η σκέψη αυτή λειτουργεί ανακουφιστικά. Και εγώ, μαζί με το χρόνο που κυλάει αβίαστα, προχωράω όπως και να ‘χει. Κάπου ήμουν και κάπου θα φτάσω.

Στο σήμερα κάτι με οδήγησε. Οι συνθήκες, οι άλλοι, οι ίδιες μου οι επιλογές. Δεν ξέρω πού αλλού θα βρισκόμουν αν τα πράγματα έρχονταν διαφορετικά. Και δεν θα ξέρω ποτέ. Είναι ακατόρθωτο να προβλέψεις τόσους παράγοντες. Όμως ξέρω ότι αυτά που με έφεραν εδώ, αποτελούν όλα πληροφορίες που έχω στα χέρια μου. Μια πολύτιμη βάση δεδομένων με όλα τα στοιχεία για το τι μου συνέβη, τι έκανα και τι αποτέλεσμα έφερε το καθετί στη ζωή μου.

Θα προχωρήσω όπως και να ‘χει.

Όμως υπάρχουν στιγμές που δεν μου αρκεί μόνο να προχωρήσω. Θέλω να προχωρήσω προς κάτι που να μου κάνει νόημα. Κάποιες φορές βλέπω ξεκάθαρα την πορεία που χρειάζεται να ακολουθήσω. Μάλλον γιατί βλέπω ξεκάθαρα πού θέλω να φτάσω. Άλλες φορές πάλι, χάνομαι. Και τότε ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανατρέξω στη βάση δεδομένων μου. Το παρελθόν μου ξέρει πολλά. Αν ακούσω προσεκτικά, θα μου μιλήσει. Αρκεί να μη φοβάμαι να ακούσω. Θα μου αποκαλύψει τι χρειάζεται να κάνω και τι όχι. Θα μου εκμυστηρευτεί ότι όσα νομίζω ότι δεν ξέρω ή όσα φοβάμαι, τα έχω ήδη αγγίξει παλαιότερα. Κι αν έχω μπροστά μου κάτι καινούριο, σίγουρα δεν είναι εξ’ ολοκλήρου καινούριο.

Θα προχωρήσω όπως και να ‘χει. Αλλά για να προχωρήσω προς κάτι που να μου κάνει νόημα, οφείλω να θυμάμαι. Όσα με ικανοποίησαν, αλλά και όσα με πλήγωσαν. Όσα με γιάτρεψαν, αλλά και όσα με στιγμάτισαν με τον χειρότερο τρόπο. Αυτή άλλωστε είναι η ιστορία μου. Κι αν από εδώ και πέρα επιθυμώ κάτι καλύτερο για μένα, αυτό είναι πάντα μια καλή αρχή. Αρκεί να θυμάμαι.

Να θυμάμαι ότι το χθες είναι ο οδηγός του αύριο.