Μου έμαθαν ότι πρέπει να προσέχω το σώμα μου…

Όταν αρρωσταίνω, να βιάζομαι να γίνω καλά μέσα από φάρμακα και κάθε είδους γιατροσόφια, ώστε να επιστρέψω στην κανονικότητά μου,

όταν χτυπάω, να φροντίζω τα τραύματά μου μέχρι να κλείσουν,

όταν βάζω κιλά, να στερούμαι το φαγητό για να φτάσω και πάλι στην επιθυμητή εικόνα μου.

Μου έμαθαν ότι κάθε είδους ασθένεια, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά στο σώμα μου και με αυτό ως δεδομένο, η λύση είναι προφανής. Ένα σώμα που δεν λειτουργεί σωστά, χρειάζεται επιδιόρθωση.

Κανείς δεν μου έμαθε ότι το να προσέχω το σώμα μου δεν φτάνει για να είμαι υγιής.

Κανείς δεν μου έμαθε ότι όσα σκέφτομαι έχουν σημασία και ότι οι αρνητικές σκέψεις μακροπρόθεσμα μου κάνουν κακό, μεγαλύτερο από όσο φαντάζομαι.

Κανείς δεν μου έμαθε ότι τα αρνητικά μου συναισθήματα δεν είναι κάτι κακό που πρέπει πάντα να καταπιέζω. Γιατί όσο το κάνω αυτό, τόσο εκείνα επιμένουν.

Κανείς δεν μου έμαθε ότι το να μισώ τον εαυτό μου για τα λάθη μου και τις ανεπάρκειές μου, το να παλεύω εσωτερικά με αντίπαλο τον ίδιο μου τον εαυτό, με βλάπτει τόσο, που το σώμα μου αντιδρά.

Κανείς δεν μου έμαθε ότι το είναι μου δεν είναι μόνο σώμα. Όλα λειτουργούν μέσα από μια αόρατη σύνδεση, τη σύνδεση μεταξύ σώματος και ψυχής. Και ότι οι ασθένειες, τα σωματικά τραύματα, η αύξηση του βάρους μου, μπορεί να είναι το σύμπτωμα μιας πιο βαθιάς διαταραχής στο σύστημά μου. Για να εντοπίσω τι πάει στραβά, δεν φτάνει να εξετάσω μόνο το σώμα μου. Χρειάζεται να ανοίξω το πλάνο μου και να δω όσα δεν μου έμαθε κανείς.

………

Η υγεία που όλοι ευχόμαστε να έχουμε, είναι ένα κράμα σωματικής και ψυχικής ισορροπίας. Το σώμα και η ψυχή είναι ένα σύνολο και όταν το ένα από τα δύο του μέρη πονά, τότε αυτόματα πονάει και το άλλο.