Τόσα δεδομένα καλά, τόσες δυνάμεις και δυνατότητες, που όμως σχεδόν ποτέ δεν βλέπω, σχεδόν ποτέ δεν μετράω. Σαν να παίζω πιάνο όλη μου τη ζωή και να μη μπορώ να ακούσω τη μελωδία.

Στην ερώτηση «τι δεν κάνω καλά;» απαντάω πολύ γρήγορα. Λογικό, αφού σε αυτό εστιάζω. Πολλές φορές, μόνο σε αυτό!

Περιμένω πώς και πώς την επιβράβευση των άλλων να μου αναδείξει τι κάνω καλά και πού τα καταφέρνω. Λες και οι άλλοι με ξέρουν καλύτερα από ότι εγώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Βασανιστικό ακούγεται τώρα που το σκέφτομαι. Σαν να παίζω πιάνο και να μπορούν μόνο οι άλλοι να ακούσουν τη μελωδία μου. Και από την άλλη, πόσες φορές χωρίς την επιβράβευσή τους χάνω το νόημα… Σαν τότε να μην αξίζει καν η μελωδία που παίζω. Ούτε καν το γεγονός ότι παίζω. Αν όχι για τους άλλους, τότε για ποιον;

Για σκέψου… Επιλέγω να αγνοήσω τον βασικότερο από όλους τους ακροατές. Τον ακροατή με τη μεγαλύτερη δύναμη στα χέρια του. Αυτόν που μπορεί να καθορίσει το αποτέλεσμα και που γι’ αυτόν το αποτέλεσμα έχει μακροπρόθεσμη αξία. Τον εαυτό μου.

Έχω εξασκήσει πολύ την ικανότητά μου να εστιάζω στο τι δεν κάνω καλά. Αναπόφευκτα, έχω ξεχάσει την ικανότητά μου να βλέπω και να απολαμβάνω όσα κάνω καλά. Και πολλές φορές νιώθω ευγνώμων που υπάρχουν οι άλλοι ακροατές να μου υπενθυμίζουν τα καλά μου. Όμως αυτοί δεν είναι πάντα εκεί να ακούνε τη μελωδία μου, ή δεν είναι πάντα εκεί με τον ίδιο τρόπο. Αν θέλω σταθερότητα, οφείλω να αναγνωρίσω ότι υπάρχει και αυτός ο ακροατής που πολύ συχνά επιλέγω να αγνοήσω, όμως στην πραγματικότητα είναι πάντα εκεί. Μπορεί αυτός να μου δώσει την επιβράβευση. Μια επιβράβευση που θα έχει άλλη αξία!