Μικρή ευχόμουν ανάμεσα σε πολλά, να κερδίσω κάποτε το λαχείο και να είμαι υγιής μέχρι τα βαθιά μου γεράματα. Περνώντας τα χρόνια, εξακολουθώ να κάνω οικονομία για να πληρώνω τους λογαριασμούς μου και οι επισκέψεις μου σε γιατρούς και φαρμακεία είναι πιο συχνές από όσες φανταζόμουν. Με την σοφία της ηλικίας μου, είμαι πλέον σε θέση να συνειδητοποιήσω ότι η εξέλιξη της ζωής μου, τουλάχιστον σε κάποιες πτυχές της, μικρή σχέση έχει με αυτό που φανταζόμουν στα παιδικά μου χρόνια.
Τι έγινε; Τι έχω κάνει λάθος; Μια προφανής απάντηση είναι πως δεν αγόραζα λαχεία όσο συχνά θα έπρεπε. Είναι όμως μόνο αυτό; Πίστευα πως είχα τον έλεγχο στο πώς θα εξελιχθεί η ζωή μου. Θα διαβάσω, θα σπουδάσω, θα βρω δουλειά, θα βγάλω χρήματα, θα κερδίσω το λαχείο, θα κάνω οικογένεια, θα προσέχω την υγεία μου, δεν θα αρρωστήσω ποτέ. Εύκολο έτσι;
Ένα από τα μεγαλύτερα σοκ που βιώνουμε οι άνθρωποι μεγαλώνοντας, είναι η συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει πάντα αντιστοιχία ¨προσδοκίας- αποτελέσματος¨. Και ενώ συνήθως διατηρώ την αίσθηση πως τα έχω κάνει όλα σωστά, περιμένοντας να λάβω το αντίστοιχο αποτέλεσμα, η πραγματικότητα αρκετά συχνά με διαψεύδει. Το αποτέλεσμα που παίρνω, όχι απλά δεν είναι το προσδοκώμενο, αλλά πολλές φορές είναι πολύ χειρότερο.
Όταν γυρνάω το κλειδί στη μίζα του αυτοκινήτου, έχω την απαίτηση από αυτό να παίρνει μπρος. Η στιγμή που γυρνάω το κλειδί είναι μια απόφαση που παίρνω στο παρόν, στο εδώ και το τώρα, και από αυτήν προσδοκώ ένα αποτέλεσμα στο μέλλον. Τις περισσότερες φορές αυτή η απόφαση φέρνει όντως το αποτέλεσμα που θέλω και, κοίτα να δεις, τότε δεν το αντιλαμβάνομαι ή δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία γιατί το θεωρώ αυτονόητο. Στην καθημερινότητα, πολλές ανάλογες αποφάσεις μου οδηγούν στο αποτέλεσμα που προσδοκώ.
Υπάρχουν όμως και οι φορές που το αυτοκίνητο δεν παίρνει μπρος. Λιγότερες φορές, ελάχιστες ίσως, αλλά αυτές είναι που έχουν τελικά σημασία. Αυτές είναι που νιώθω πως καθορίζουν τη ζωή μου με αρνητικό τρόπο. Αυτή η ανυπόφορη ανακολουθία ¨προσδοκίας- αποτελέσματος¨. Σε αυτές τις περιπτώσεις τι πάει στραβά; Μερικοί το ονομάζουν κάρμα, πεπρωμένο ή κακή τύχη. Άλλοι θεϊκή παρέμβαση, Θεία τιμωρία. Όπως και να έχει, έχω μεγάλη ανάγκη να συμφιλιωθώ με το ανεξέλεγκτο που βρίσκεται έξω από εμένα. Και γι’ αυτό χρειάζομαι δύο εργαλεία. Να εξετάσω την αιτία. Να δω τι έχω κάνει πριν γυρίσω το κλειδί. Αν έχω κάνει κάποιο λάθος που μπορώ να αποφύγω στο μέλλον, ώστε να ελαχιστοποιήσω τις φορές που δεν θα πάρει μπρος το αυτοκίνητο. Από το να έχω αφήσει τα φώτα αναμμένα έως το να μην έχω βάλει βενζίνη. Δεύτερον, να σκεφτώ πώς θα χειριστώ σε δεύτερο χρόνο την κατάσταση, ακόμα και αν έχει στραβώσει και έχει χαλάσει τα αρχικά μου πλάνα. Κατανοώ μεγαλώνοντας πως όσο και αν φροντίσω κάτι, όσο καλά και αν το οργανώσω, όσο και αν προσπαθήσω να το φέρω στα δικά μου μέτρα, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πάει κάτι διαφορετικά. Λέω διαφορετικά και όχι άσχημα, γιατί το «άσχημα» είναι μια δική μου ερμηνεία. Είναι τόσα πολλά τα εξαρτήματα που συνεργάζονται για να δουλεύει το αυτοκίνητό μου, που υπάρχει πάντα η πιθανότητα να έχει χαλάσει κάτι για το οποίο ούτε έφταιγα, αλλά ούτε θα μπορούσα να το είχα προβλέψει. Η κατάσταση είναι αυτή που είναι και εγώ απλά καλούμαι να την αξιολογήσω και να δω αν θα φτάσω στον προορισμό μου πεζή ή με ταξί. Πάντως, αυτό δεν σημαίνει ότι το αυτοκίνητό μου με μισεί, ούτε με εκδικείται και ας αισθάνομαι έτσι εκείνη την στιγμή. Νιώθω μεγάλη ανακούφιση όταν το σκέφτομαι αυτό.
Ζω σε ένα σύμπαν πιθανοτήτων και με τις ενέργειές μου αυξάνω τις πιθανότητες να γίνει αυτό που επιθυμώ. Το εντυπωσιακό είναι ότι μέσα σε αμέτρητες πιθανές εκβάσεις, τις περισσότερες φορές καταφέρνω να φέρω το επιθυμητό αποτέλεσμα και ας μην το αντιλαμβάνομαι πάντα. Σε στιγμές ανατροπής όμως, τότε είναι που έχω την επιλογή να πω «είναι αυτό που είναι» και να συνεχίσω. Και αυτό είναι υπέροχο!
