Είσαι άντρας, είσαι γυναίκα, είσαι μεγάλος, είσαι μικρός, είσαι παντρεμένος, είσαι χωρισμένος, είσαι Έλληνας, είσαι Ινδός, είσαι γιος, είσαι κόρη, είσαι σύζυγος, είσαι γονιός, είσαι εγγονός, είσαι εγγονή, είσαι πατέρας, είσαι μητέρα…

Δεν έχει σημασία ποιος είσαι και ποιος είναι ο ρόλος σου. Η απώλεια ενός αγαπημένου σου προσώπου πονάει, όποιος και αν είσαι, όποια ιδιότητα και αν έχεις.

Και έχεις το δικαίωμα να πονέσεις και να βιώσεις το πένθος γι’ αυτόν που έχασες. Έχεις όμως και το δικαίωμα να γελάσεις, να χαρείς, να ξεχάσεις, να ξαναθυμηθείς. Έχεις το δικαίωμα να αφεθείς. Ακόμα και αν το κάνεις με διαφορετικά πλέον δεδομένα. Με δεδομένα στα οποία το αγαπημένο σου πρόσωπο δεν αποτελεί κομμάτι τους.

Αφήνομαι δεν σημαίνει εγκαταλείπω. Ο άνθρωπος που έχασες είναι κομμάτι του εαυτού σου. Σε προσδιορίζει. Είναι μέρος της ταυτότητάς σου. Τον κουβαλάς και θα τον κουβαλάς για πάντα. Και αν κάποτε ξεχάσεις τη μορφή του, δεν πειράζει. Ακόμη και έτσι να είναι, δεν πρόκειται – ούτε και αν το θελήσεις – να ξεχάσεις την επιρροή του πάνω σου.

Αφήνομαι δεν σημαίνει εγκαταλείπω. Όταν γελάς με κάτι, δεν σημαίνει ότι ξεχνάς τον πόνο σου. Όταν χαίρεσαι για κάτι καλό που σου συνέβη, δεν σημαίνει ότι δεν λυπάσαι για την απώλεια που βιώνεις. Τα συναισθήματα δεν είναι δίπολα. Το ένα δεν εξουδετερώνει το άλλο. Είναι ικανά να δράσουν παράλληλα.

Αφήνομαι δεν σημαίνει εγκαταλείπω. Όταν αφήνεσαι να σε παρασύρει το παρόν, δεν σημαίνει ότι διαγράφεις το παρελθόν σου. Σημαίνει ότι σέβεσαι τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου. Σημαίνει ότι είσαι άνθρωπος και σαν άνθρωπος λειτουργείς.