Ο καθηγητής ψυχολογίας και συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έγραψε κάποτε “ο θάνατος είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα στον κόσμο” και εννοούσε ότι χωρίς καμία εξαίρεση, όλοι μια μέρα πρόκειται να πεθάνουμε.

Θεωρητικά το γνωρίζουμε, όμως τείνουμε να το ξεχνάμε μερικές φορές, σαν ο θάνατος να είναι “ιδιότητα” των άλλων, όχι δική μας. Ο λόγος που μας ωθεί να παραμερίζουμε τη σκέψη της θνησιμότητάς μας, είναι μάλλον γιατί συνηθίζουμε να βλέπουμε το θάνατο σαν κάτι τρομερό, ένα μαύρο πέπλο που μας απειλεί σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Η ίδια μας η φύση μας δημιουργεί φόβο. Και είναι όντως τρομακτικό, αν επιλέγουμε να το αντιλαμβανόμαστε με αυτό τον τρόπο.

Ο θάνατος διέπει τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της. Σαν παρουσία, μέσα από το θάνατο των άλλων, αλλά και σαν σκέψη που αφορά στο δικό μας επικείμενο θάνατο ή στο θάνατο των αγαπημένων μας προσώπων. Μάλιστα, η σκέψη αυτή εμφανίζεται πολλές φορές με άλλο πρόσωπο. Με το πρόσωπο ενός έντονου άγχους, ενός σωματικού συμπτώματος ή μιας φοβίας φαινομενικά άσχετης με το θάνατο.

Όμως, όπως είπε και ο ψυχοθεραπευτής Ίρβιν Γιάλομ, παρόλο που η σωματική διάσταση του θανάτου μας καταστρέφει, η ιδέα του θανάτου μπορεί να μας σώσει. Ο θάνατος μπορεί να ιδωθεί ως ένας εκδικητής, μια απειλή, αλλά και ως ένας μεγάλος δάσκαλος. Μας διδάσκει ότι τώρα είναι η ευκαιρία μας να ζήσουμε. Ότι τίποτα δεν είναι παντοτινό και αυτή είναι η μεγαλύτερη αξία των πραγμάτων, ακόμα και της ίδιας της ζωής. Η αιωνιότητα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μας προσφέρεται. Η στιγμή όμως έχει περισσότερη δύναμη από την αιωνιότητα. Και στιγμές έχουμε εκατομμύρια.

Οπότε, μάλλον έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να αφήσουμε την ιδέα του θανάτου να μας κατατρέχει και να μας δημιουργεί άγχος και φόβο. Η δεύτερη είναι να αφήσουμε την ιδέα του θανάτου να μας συνοδεύει και να λειτουργεί ως κίνητρο, ώστε να ζήσουμε μια ζωή ελεύθερη και γεμάτη.