Βαδίζω νομίζω στο ”σωστό” δρόμο.

Ένα δρόμο που έχει δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω ασφαλής. Κουράζομαι συχνά, όμως είναι δεδομένο ότι αυτό χρειάζεται. Αν μη τι άλλο, ο ”σωστός” δρόμος με ευθυγραμμίζει με τους γύρω μου. Αυτό με κάνει να νιώθω καλά και κυρίως κάνει τους γύρω μου να νιώθουν καλά με εμένα.

Όλα είναι υπό τον έλεγχό μου.

Όμως, κάπου μέσα μου κάτι με ενοχλεί. Κάτι παλεύει. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι φταίει, το νιώθω όμως. Μάλλον δεν είναι τίποτα, παραξενιές του μυαλού μου. Και γιατί να φταίει κάτι; Αφού τα κάνω όλα όπως πρέπει και προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Όλος ο κόσμος αυτό κάνει.

Μάλλον νιώθω κάτι που δεν θα έπρεπε να νιώθω. Κάτι δεν πάει καλά με εμένα.

Θέλω πραγματικά να πιστεύω ότι όλα είναι καλά. Άλλωστε το τι πρέπει να θέλω και τι όχι είναι προδιαγεγραμμένο. Και οι άλλοι αυτά θέλουν. Ποιος είμαι εγώ που μπορεί να θέλω κάτι διαφορετικό;

Μερικές φορές κουράζομαι να προσπαθώ. Αυτό είναι όλο. Θα το ξεπεράσω και θα συνεχίσω.

Αυτό το κάτι που νιώθω όμως είναι εκεί και με ενοχλεί. Και ενώ τα βήματα που κάνω τόσο καιρό είναι πλέον γνωστά, ξαφνικά μοιάζει τα πόδια μου να μην έχουν τη δύναμη να κινηθούν. Αν υπήρχε τρόπος να τα παρατήσω όλα, θα το έκανα. Αλλά τι θα πούνε οι άλλοι; Θα με θεωρήσουν παράταιρο και περίεργο. Επικίνδυνο αυτό. Δε το θέλω. Από την άλλη, ποιοι είναι οι άλλοι για να με κρίνουν; Αυτοί δεν νιώθουν ποτέ περίεργα; Ίσως τελικά και αυτοί στις δικές τους ζωές να κουράζονται να προσπαθούν. Ίσως και αυτοί κάπου κάπου να θέλουν να τα παρατήσουν. Ίσως οι παραξενιές μας να είναι παρόμοιες. Κι αν και αυτοί νιώθουν έτσι, τότε δεν είμαι μόνο εγώ ο παράταιρος.

Το κάτι που νιώθω μοιάζει με ράγισμα. Ράγισμα μιας πέτρας από αυτές που είναι φτιαγμένος ο ”σωστός” μου δρόμος. Έχω πάντα την επιλογή να τη φτιάξω και να συνεχίσω και πάλι τα γνωστά μου βήματα. Από την άλλη σκέφτομαι, έχει νόημα;